Ομιλία του Νεοχειροτονηθέντος Διάκονου Μοναχού Ιωσήφ
Ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος ετέλεσε την Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Πατρών, ο οποίος κατεκλύσθη από πλήθη ευσεβών χριστιανών και εχειροτόνησε Διάκονο τον Μοναχό Ιωσήφ της Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου Ομπλού.
Συλλειτούργησαν οι Αρχιμανδρίτες π. Αυγουστίνος Θεοδωρόπουλος (Ι.Μ. Πειραιώς), π. Νεκτάριος Κωτσάκης (Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ομπλού), π. Χρύσανθος Στελλάτος, π. Τιμόθεος Παπασταύρου, π. Ειρηναίος Σωτηρόπουλος, Πρωτοπρεσβύτεροι π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, π. Νεκτάριος Αλεξόπουλος (Ι.Μ. Πειραιώς), π. Ηλίας Γιαννόπουλος, π. Βασίλειος Δημητρόπουλος, π. Χρίστος Ελευθεριάδης (Ι.Μ. Ηλείας), οι Πρεσβύτεροι π. Χριστόδουλος Ζώης, π. Θεόκλητος Παντελίδης, π. Γρηγόριος Κόρδας, π. Παναγιώτης Μπαχράς, π. Γεράσιμος Δημητρόπουλος, π. Ιωάννης Δημητρόπουλος, π. Σπυρίδων Αλεξανδρής, π. Παναγιώτης Θωμάς, π. Νεκτάριος Γαλάνης, π. Ιωάννης Δροισόπουλος, π. Ιωάννης Κολώνης, π. Χρυσόστομος Πανέτας, π. Χρίστος Πασχαλίδης και οι Διάκονοι Σεραφείμ Αργυρόπουλος, Γερβάσιος Παρακεντές, Περικλής Ρίπισης.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΕΝΤΟΣ
Ο χειροτονηθείς προσερχόμενος στο Ιερό Θυσιαστήριο είπε
“Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ” (Β΄ Τιμόθ. β3 )
Σεβασμιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Σεβαστή Χορεῖα τῶν εὐλαβῶν Πρεσβυτέρων καὶ τῶν Τιμίων Διακόνων,
Περιούσιε λαέ τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Ἁγίου Θεοῦ
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ ἡ ἐτήσιος μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου μᾶς συγκέντρωσε, στὸν περικαλλῆ αὐτὸ Ναό του, σὲ Εὐχαριστιακή Τράπεζα καὶ συμμετοχή, στὸ Ποτήριον τῆς ζωῆς ὅπου ὁ Κύριος προσφέρεται σὲ ὅλους ἑμᾶς πρὸς σωτηρία, ἁγιασμό καὶ θέωση.
Ἐστιάτωρ καὶ πρωτεπιστάτης εἶναι ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης, ὁ ἡρωικός στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἡ γενναῖα καὶ ἀγωνιστική προσωπικότητα ποὺ ὑπερμάχησε χωρὶς συμβιβασμούς καὶ μὲ ἀκλόνητη συνείδηση γιὰ νὰ κηρύξει τὴν σωτηριώδη ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πίστεώς μας, μέχρι τέλους. Δὲν ἐκάμφθη, δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ τερπνά καὶ μάταια πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὁπλισμένος μὲ τὴν ἀγάπη του στὸν ἀληθινό Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς, ἔχοντας πάντα στραμμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὴν οὐράνια πολιτεία καὶ βασιλεία, δὲν δίστασε καὶ ἔκανε πράξη τὴν προτροπή τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, Παύλου, ποῦ παραγγέλει στὸν Τιμόθεο, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους ὅσοι ἀνὰ τοὺς αἰῶνας πιστεύουν στὸν Χριστὸ: “Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ”. Γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ ἀθλοθέτης Κύριος καὶ Θεὸς μας ἐτοίμασε εἰς τὸν Ἅγιο δύο μαρτυρικά στεφάνια: Ἕνα στεφάνι διότι μὲ τὴν Ἁγία ζωή του ἐνίκησε τὴν δύναμη τῆς ἁμαρτίας καὶ ἕνα ἄλλο διότι ἔμεινε πιστός “ἄχρι θανάτου” στὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ ἔλαβε “τὸν στέφανον τῆς ζωῆς”.
Μὲ αὐτὴ τὴν ἀνδρεία καὶ θεοφιλῆ δράση καὶ ἀγωνιστικότητα ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης προβάλει σήμερα ἐνώπιόν μας καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ἀγωνισθοῦμε ὡς γνήσιοι καὶ ἀληθινοί στρατιῶτες τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συμμετέχοντες στὴν καλή στρατειά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου ὁ κάθε Χριστιανός ὀφείλει νὰ εἶναι πιστός Στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας, ὁπλιζόμενος συνεχῶς μὲ τὰ ἀνίκητα ἐφόδια ποὺ εἶναι τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται σύσσωμος καὶ ὅμαιμος Χριστοῦ. Χρέος ἔχει ὁ κάθε γνήσιος ἀγωνιστὴς καὶ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰσαὰκ, νὰ μὴν ποθεῖ τὸν κόσμο, οὖτε τὰ γήινα πράγματα, ποὺ εἶναι: “ἡ γῆ τῶν ἀκανθῶν” δηλαδὴ τὰ πάθη καὶ “τὰ θελήματα τῆς σαρκός” (Ἐφέσ. 2,3)
Ὁ Χριστιανὸς στρατιώτης παλεύει καὶ ματώνει γιὰ τὴν σωτηρία του. Δίνει αἵμα γιὰ νὰ λάβει Πνεῦμα. Ἀγωνίζεται μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς καρδιᾶς του διότι γνωρίζει πολὺ καλὰ αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὅτι μόνον “ἐὰν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ ὁλοκληρωτικά θὰ σπεύσουμε νὰ κάνουμε τὰ ἀρεστά σὲ Αὐτὸν. Ἐὰν ὅμως ἀγαπᾶμε τὴν σάρκα, δυστυχῶς θὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ εὐχαριστοῦν αὐτὴν …”
Ἀναμφίβολα οἱ καλοί Στρατιῶται καὶ ἀληθινοὶ ἀγωνισταὶ τοῦ Πνεύματος νεκρώνονται καὶ πεθαίνουν καθημερινά καὶ κατ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο θριαμβεύουν πάνω στὸν φορέα τοῦ θανάτου, ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία, καὶ τὴν κατακρίνουν ὅπως ὁ Χριστὸς “ἐν τῇ σαρκί αὐτῶν”.
Νὰ λοιπὸν, γιατὶ δὲν ὑπάρχει οὖτε ἕνα μέρος τῆς γῆς ποὺ δὲν ἔχει ἀρδευθεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων, ποὺ δὲν λούσθηκε μὲ τὰ δάκρυα τῶν μοναχῶν, ποὺ δὲν δέχθηκε τὸν πνευματικό κάματο τῶν ἀπλῶν ἀνθρώπων καὶ στὸ ὁποῖο δὲν ἀντήχησε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο ἀνέρχονται οἱ προσευχές τῶν ἐνάρετων καὶ ἁγίων μελῶν τῆς στρατειᾶς τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Διότι σύμφωνα μὲ τὴν μαρτυρία τῶν Παλαιῶν Πατέρων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας “διὰ τῶν εὐχῶν τῶν Χριστιανῶν ὁ κόσμος ὑπάρχει”.
Ὅσοι λοιπὸν θέλουν, ἐπιθυμοῦν καὶ διψοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ζωοποίησή τους, πρέπει νὰ πάρουν ἀπόφαση ὥστε νὰ ζοῦν ἐνεργά καὶ δραστήρια μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κόσμος ἐξαγιάζεται, σώζεται καὶ ἐξαγοράζεται διὰ τῆς συμμετοχῆς του στὴν ὄντως ζωή ποὺ εἶναι ἡ Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ ὁποῖα μᾶς μεταβιβάζει ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν Ἀθανασία, ἀπὸ τὸ πεπερασμένο στὴν Αἰωνιότητα, ἀπὸ τἠν ἁμαρτία στὴν Ἁγιότητα. Μόνο τότε βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του ὁ ὁποῖος: “ἀπολωλὸς ἦν καὶ εὑρέθη” και “νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε”. Ἄλλωστε ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας: “Ἡ Ἐκκλησία ὲν τοῖς Μυστηρίοις σημαίνεται” καὶ τὸ Μυστήριο ποὺ ἱερουργεῖ ὅλα τὰ ἄλλα Μυστήρια διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, εἶναι τὸ Μυστήριο καὶ ἡ Χάρις τῆς Ἱερωσύνης.
Σεβασμιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, καθίσταται γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς ἡμέρα ἀγαλλιάσεως, ἡμέρα ἀληθινῆς εὐφροσύνης, ἡμέρα ἀφράστου χαρᾶς καὶ τέρψεως πνευματικῆς. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἐποίησε καὶ γιὰ μένα τὸν ἀνάξιο δοῦλο του, ὁ Κύριος, ἵνα “ἀγαλλιάσωμαι καὶ εὐφρανθῷ ἐν αὐτὴ”.
Μὲ φόβο προσέρχομαι, καὶ μὲ καρδία συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη πορεύομαι ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου καὶ φοβεροῦ Θυσιαστηρίου καὶ ἀναφωνῶ γεγονυΐα τὴν φωνή: “Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν” (Α΄ Τιμ β΄ 4) καὶ πάλιν “Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τοῦ δούλου αὐτοῦ” διότι ὁ γήινος καὶ ἁμαρτωλὸς γίνομαι προσφορά τῆς Ἐκκλησίας καθῶς μετ’ ὁλίγον διὰ τῶν τιμίων Χειρῶν σας θὰ κατέλθει σὲ ἑμένα ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος γιὰ νὰ θεραπεύσει τὶς πνευματικὲς μου ἀσθένειες, νὰ ἀναπληρώσει τὶς κατὰ ἄνθρωπον ἐλλείψεις μου καὶ νὰ μὲ ἀνυψώσει στὴν τιμία Χορεῖα τῶν διακόνων ὥστε νὰ ὑπηρετῶ ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Μετὰ ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω συνειδητοποιῶ ἀκόμη περισσότερο ὅτι καλοῦμαι ἀπὸ τῆς θέσεως καὶ τῆς τάξεως τῶν διακόνων ἀνήκων παράλληλα καὶ στὴν σεπτή χορεῖα τῶν Μοναχῶν νὰ ἀγωνίζομαι ἔτι καὶ ἔτι ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ὑπομένω ἀγόγγυστα κάθε θλίψη καὶ στεναχώρια, κάθε δοκιμασία καὶ ταλαιπωρία πρὸς χάριν τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μας καὶ τῆς Ἀγάπης τῶν ἀδελφῶν μου, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς “οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λῦτρον ἀντὶ πολλῶν” (Μάρκ. 10, 45). Καλοῦμαι νὰ μισῶ καὶ νὰ ἀποστρέφομαι τὰ φαῦλα, νὰ μελετῶ τὰ καλά καὶ πνευματικά, τὰ ἀγαθά νὰ πράττω καὶ ὡς εὐώδης λιβανωτὸς ἡ διακονία μου νὰ ἀνέρχεται στὸν Οὐρανό, οὔτως ὥστε μέσα ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὴν ἀπέριττη μοναχική πολιτεία νὰ δοξάζεται ἀπὸ τὸν πιστό λαό μας, ὁ ἐν Τριάδι προσκυνητὸς Θεὸς ἀφοῦ ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης: “Οὐ γὰρ εἰς λέγομεν ἀλλ’ οἷς πράττομεν προσέχουσιν ἅπαντες”.
Ἐνώπιόν Σας Σεβασμιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Εὐλαβέστατοι Πατέρες,
Περιούσιε λαέ τοῦ Θεοῦ,
οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς παρουσίας σας λαμπρύνετε ὡς καλοὶ στρατιῶτες τὴν ἑόρτιον αὐτὴν ἡμέραν καὶ συμμετέχετε στὴν προσωπική μου Πεντηκοστή, ταπεινά κλίνω γόνυ καρδίας καὶ σώματος καὶ παρακαλῶ τὸν Θεὸν μας: “χαίρων τῇ ψυχῇ καὶ τρέμων τῇ φωνῇ” νὰ καταστῶ ἄξιος αὐτῆς τῆς Μεγάλης τιμῆς ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Ἐπισκόπου μου καὶ τῆς Ἐκκλησίας, μοῦ ἐπεφύλαξε.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μὲ πνεῦμα συντετριμμένον καὶ καρδία συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη παρακαλῶ τὴν Παναγία μας, τὴν Ὀμπλίτισσα, τοὺς Ἁγίους, Δημήτριο καὶ Νέστορα, τὸν προστάτη μου, Ἅγιο Ἰωσὴφ τὸν Μνήστορα, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν Θεόφωτη στρατεία τῶν Ἁγίων νὰ μὲ στηρίζουν μὲ τὶς πρεσβεῖες τους καὶ συνᾶμα νὰ μὲ δυναμώνουν στὴν διακονική μου πορεῖα πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ σωτηρίαν ψυχῶν.
Ἔχοντας τὴν καρδιά μου πλήρη εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Φιλάνθρωπο καὶ Δωρεοδότη Θεὸ γιὰ τὴν ἄκρα συγκατάβαση Του πρὸς τὸ πρόσωπό μου, θὰ ήθελα ὀφειλητικῶς νὰ ἐκφράσω:
Τὴν υἱκή μου ἀφοσίωση καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Πνευματικὸν μου Πατέρα καὶ ἀναμορφωτή τῆς καρδιᾶς μου, τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς καὶ ἱστορικῆς Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ Ἀρχιμανδρίτη Νεκτάριο Κωτσάκη ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή ποὺ ὁ Θεὸς ὁδήγησε τὰ βήματά μου κοντὰ του μὲ περιέβαλε μὲ πατρική στοργή καὶ ἀγάπη. Ἡ βιωτή καὶ τὸ παράδειγμά του ἀποτελοῦν καὶ θὰ ἀποτελοῦν πάντοτε γιὰ ἑμένα ὀδοδεῖκτες ποὺ θὰ μὲ καθοδηγοῦν στὴν πνευματική μου πορεῖα πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Σεβαστὲ μου γέροντα μὴν πάψετε στιγμή νὰ εὔχεστε γιὰ τὴν ἀναξιότητά μου. Σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας.
Φιλάδελφη εὐχαριστία ἐκφράζω καὶ πρὸς τοὺς σεπτοὺς ἀδελφοὺς καὶ συναγωνιστὲς Μοναχοὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ διὰ τὴν ἀμέριστη συμπαράσταση ποὺ δείχνουν σὲ κάθε πτυχὴ τῆς μοναστικῆς μου ζωῆς.
Τὴν διὰ βίου εὐγνωμοσύνη μου ἐκφράζω εἰς τοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς μου, (Κωνσταντῖνο καὶ Γεωργία) καὶ τὶς εὐχαριστῖες μου εἰς τὰ ἀδέλφια μου, τοὺς συγγενεῖς, φίλους, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους ὅσοι μετέχουν εἰς τὴν φρικτὴν καὶ ἀναίμακτον ἱερουργίαν ταύτην.
Τούτη τὴ στιγμή πνευματική ἀνάγκη καὶ ὑποχρέωση μοῦ ἐπιβάλλει νὰ ἀναφερθῶ ἐγκάρδια καὶ ἐν ἀγάπῃ χρεωστικῇ εἰς τὸν πρῶτον Πνευματικόν μου, τὸν ἀείμνηστον Ἀρχιμ. π. Κωνσταντῖνο Οἰκονόμου, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς Πατέρας τῆς Ἐνορίας τῆς Παναγίας Ἀλεξιωτίσσης (π. Βασίλειον, π. Μιχαὴλ, π. Παναγιώτην καὶ εἰς τὸν ἀείμνηστον π. Φώτιον) καὶ εἰς ὅλους τοὺς συνεργάτας τῆς Ἐνορίας αὐτῆς διὰ τὴν ἀγάπη καὶ στήριξή τους.
Εὐχαριστῶ ἐκ παραλλήλου καὶ ὅλους τοὺς εὐλαβέστατους Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους ἐκ τοῦ ἐγγὺς καὶ τοῦ μακρᾶν ποὺ συμμετέχουν στὴν εὐχαριστιακή αὐτὴ σύναξη καὶ τιμοῦν μὲ τὴν παρουσία τοὺς τὴν προσωπική μου αὐτὴ Πεντηκοστή.
Ὑπὲρ ἄνω ὅλων ὅμως ἐκφράζω τὴν βαθύτατη εὐγνωμοσύνη καὶ ἀπέραντη ἀφοσίωση μου σὲ ἑσᾶς τὸν Σεβασμιώτατο Πατέρα καὶ Ποιμενάρχη μου, τὸν Μητροπολίτην Πατρῶν κύριον, κύριον Χρυσόστομον, διὰ τὴν πατρικήν ἀγάπη Σᾶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου καὶ διὰ τὴν μεγάλη δωρεά του πρώτου βαθμού τῆς Ἱερωσύνης ποὺ μοὺ ἐμπιστεύεστε. Ὑπόσχομαι Σεβασμιώτατε νὰ ἀγωνιστῶ μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μου ὥστε νὰ φανῶ ἀντάξιος αὐτῆς τῆς ἐμπιστοσύνης.
Καὶ παρακαλῶ Ἑσένα γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ἄς γένουν τὰ θερμότατά μου δάκρυα καὶ τὸ ἄλγος τῆς καρδίας μου ὁ ταπεινὸς ἱκέτης τῆς εὐσπλαχνίας Σου, ἕνας πνευματικός ἀῤῥαβῶνας τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Ναὶ ὁ Γλυκὺς μου Ἰησοῦς,
Εἰς τοὺς οἰκτιρμοὺς Σου τοὺς πλουσίους, Σοῦ ἀφιερώνω τὴν ταπεινήν μου καὶ πολλὰ φτωχὴν ψυχὴν μου νὰ τὴν εἰσάξῃς εἰς τὴν χαράν τὴν ἐδικήν Σου.
Γένοιτο…