Iερα Μονη Ομπλου | Παναγια | Ηγουμενος Νεκταριος Κωτσακης | Πατρα - Θεοτοκος - Μοναστηρια - Μοναχοί

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Ἀριθμ. Πρωτ: 853

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  131^η

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

 

«Δεῦτε Χριστοφόροι Λαοί κατίδωμεν θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καί συνέχον».

 

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Ἡ Πανάμωμος Κόρη, ἡ Παρθένος Μαρία, μέσα σέ ἕνα ταπεινό καί ἄσημο τόπο, φέρει στόν κόσμο, τόν Θεόν ὡς ἄνθρωπο. Ἡ ἄκρα ταπείνωση καί συγκατάβαση τοῦ ἀπερινοήτου, ἀκαταλήπτου καί ἀπείρου Θεοῦ, ἐκπλήσσει τούς ἀγγέλους, καταπλήσσει τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση ὁλόκληρη. «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;». Τοῦτο τό θαῦμα ἑρμηνεῦσαι γλῶσσα, οὐ δύναται. Ἡ ἀγάπη σαρκώνεται, κενοῦται, ἀδειάζει, γιά νά πληρώσῃ, τά σύμπαντα χαρᾶς καί εὐφροσύνης καί νά ἀναστήσῃ τήν πεπτωκυίαν ἀνθρωπίνην φύσιν.

Ἦλθε ὁ Θεός τήν ὥρα πού ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκετο σέ ἀπόγνωση καί ἀτένιζε μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, μόνο στόν οὐρανό, ἀφοῦ ὅλα τά γήινα τόν εἶχαν προδώσει καί οἰκτρῶς ἀπογοητεύσει.

Τότε ἦλθε ὁ Σωτήρ, λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καί «Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε…» καί συνεχίζει: «Καί ἐλθών εἰς τό καταγώγιον αὐτῆς καί εὑρών αἰχμῶσαν, γυμνήν, πεφυρμένην αἵματι, ἔλουσεν, ἤλειψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσε ἱμάτιον, οἶον εὑρεθῆναι ἕτερον οὐκ ἔνι».

Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἡ σαρκωμένη ἀγάπη, ἔρχεται καί σήμερα κοντά μας, ἀφήνει τόν οὐρανό, κενοῦται γιά μᾶς. «Λεπτύνεται κατά μικρόν», γιατί τίποτε πολυτιμότερο δέν ὑπάρχει γιά τόν Θεό ἀπό τό περισπούδαστο δημιούργημά Του, τόν ἄνθρωπο, τό λογικόν καί θεούμενον ὄν, ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρουν οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Σήμερα γεννᾶται, τώρα ἐπεμβαίνει στήν Ἱστορία, σέ καιρούς πού ὁ ἄνθρωπος, ἀλοίμονο, ἐλησμόνησε παρά ποτέ τήν οὐράνια καταγωγή του, τήν ἀξία του, τή σημασία τῆς ζωῆς του, τήν κοινωνικότητά του, τό τέλος του, τόν τελικό δηλαδή προορισμό του, πού εἶναι ἡ θέωση.

Γεννᾶται, γιά νά μᾶς βγάλῃ ἀπό τόν ὠκεανό τῆς ἀπελπισίας, τοῦ μίσους, τῆς ἀπανθρωπιᾶς, τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης, τῆς ἀπαξίωσης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.Ἔρχεται, γιά νά μᾶς προφθάσῃ ἀπό τόν βάραθρο πού ἤδη χάσκει γιά νά μᾶς καταπιῇ ὡς ἄτομα καί ὡς κοινωνία ὁλόκληρη. Ταπεινοῦται ὁ ὑπερτέλειος Θεός, γιατί καμμιά ἄλλη δύναμη, οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε κοινωνικό ἤ ἐκπαιδευτικό σύστημα, εἶναι δυνατόν πλέον νά μᾶς σώσῃ ἀπό τήν ἀπώλεια τήν ὁποία ἐμεῖς ἑτοιμάσαμε μέ τήν φρικτή καί ἄδικη στάση καί συμπεριφορά μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά καί τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου.

«Ἀκούσατε ὄρη καί βουνοί καί τά περίχωρα τῆς Ἰουδαίας, ὅτι ἔρχεται Χριστός, ἵνα σώσῃ, ὅν ἔπλασεν ἄνθρωπον, ὡς φιλάνθρωπος». (Ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς Ἑορτῆς).

Ἀκούσατε τοῦ Κυρίου, πᾶσα ἡ γῆ, ἀκούσατε φωνῆς πατρικῆς. Ἴδετε Πατέρα πτωχεύσαντα, δακρύοντα, παρακαλοῦντα. Ἴδετε Θεόν θυσιαζόμενον, «ἵνα οἱ ἄνθρωποι ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰω. ι,10).

Καί οἱ πέτρες ὁρῶσαι τό μέγα θαῦμα ραγίζουν, θά εἴπῃ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Μή γένοιτο οἱ καρδιές μας ἀναισθητότερες τῶν λίθων νά ἀποδειχθοῦν σέ αὐτή τήν τόσο κρίσιμη γιά τήν πατρίδα μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο, περίοδο καί καμπή τῆς ἱστορίας.

Ἀκούεις, ἀδελφέ μου, τί λέγει ὁ Θεός;

«Διά σέ τήν δόξαν ἐκένωσα, τόν Πατέρα εἴασα καί πρός σέ ἦλθον τόν μισοῦντα με καί ἀποστρεφόμενον καί οὐδέ ἀκοῦσαι βουλόμενον τό ὄνομά μου. Κατεδίωξα καί ἐπέδραμον, ἵνα σέ κατάσχω. Ἥνωσά με καί συνῆψα ἐμαυτῷ. Διά σέ ἐνεπτύσθην, διά σέ ἐρραπίσθην. Φάγε με, εἶπον, πίε με. Καί ἄνω σέ ἔχω καί κάτω συμπλέκομαί σοι. Οὐχ ἁπλῶς μίγνυμαί σοι, ἀλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι κατά μικρόν, ἵνα πολλή ἡ ἀνάκρασις γένηται καί ἡ μίξις καί ἡ ἕνωσις…» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Δηλαδή: «Γιά σένα ἄδειασα τή δόξα μου, ἄφησα τόν οὐράνιο Πατέρα καί ἦλθα σέ σένα πού μέ μισεῖς, πού μέ ἀποστρέφεσαι καί δέν θέλεις οὔτε τό ὄνομά μου νά ἀκούσῃς. Σέ κατεδίωξα καί ἔτρεξα πίσω σου, γιά νά σέ πιάσω, ὥστε νά μή πέσῃς στόν γκρεμό.

Γιά σένα δέχτηκα ἐμπτυσμούς, γιά σένα δέχτηκα ραπίσματα. Σοῦ εἶπα, φάγε με καί πίε με. Καί στόν οὐρανό γιά σένα εἶμαι καί στή γῆ σέ ἐναγκαλίζομαι. Δέν ἔρχομαι ἁπλῶς γιά νά συναναστραφῶ μαζί σου, ἀλλά σέ σφιχταγκαλιάζω, γίνομαι τροφή γιά σένα, θυσιάζομαι, ὥστε αὐτή ἡ ἕνωση νά εἶναι τόσο μεγάλη, νά εἶναι τέλεια».

Ἀδελφοί μου, τοῦτο τό θαῦμα τῆς κενώσεως, τῆς ἄκρας συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, ἄς γίνῃ αἰτία τῆς ἰδικῆς μας ἀμέσου ἀποφάσεως, νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς, ὥστε καί ὡς πρόσωπα καί ὡς οἰκογένειες καί ὡς κοινωνία ὁλόκληρη, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό βαθύ σκοτάδι καί νά ὁδηγηθοῦμε στή σωτηρία.

Μπροστά ἀπό τό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἄς συνειδη-τοποιήσουμε ὅτι, «ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν γῆ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι καί ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς διαλέγονται. Διά τί; Ἐπειδή Θεός ἐπί γῆς ἦλθε καί ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ». (Ἱερός Χρυσόστομος).

Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους, εὐχόμενος ἀπό καρδίας μέ ἀγάπη πατρική, ἔτη εὐλογημένα, ἅγια καί πολλά.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ